ชีวิตคู่และการดำเนินไปสู่ปลายทางแห่งกาลเวลา

หากเรามีความเชื่อว่าชีวิตของเราต้องการใครซักคนเพียงคนเดียวที่อยู่กับเราอย่างแท้จริง เป็นเพียงคนๆหนึ่งที่ปรารถนาจะอยู่กับเรา 

ตลอดจนหยุดการรับรู้ของการลิ้มรส                                          จนไร้ซึ่งความรู้สึกแห่งกายสัมผัส 

                                              จนตราบเท่าที่เราจะมองเห็น

จนสิ้นเสียงสุดท้ายของการได้ยิน                                              จนหมดความรู้รับของการได้กลิ่น

                     

                                           และจนจิตแห่งมนุษย์มลายหายไป

เป็นเหมือนเพื่อนที่ให้ความสนุก 

      เป็นเหมือนพี่ที่คอยให้ความช่วยเหลือ 

            เป็นเหมือนน้องที่ต้องการการเอาใจใส่ 

                  เป็นเหมือนครูที่ให้คำปรึกษา 

                        เป็นเหมือนญาติที่คอยให้ความคิดถึง 

                              เป็นเพียงมนุษย์ที่คอยแบ่งปันความรู้สึก ความห่วงใย และให้ความทะนุถนอมกับเรา

เราคงต้องมีความเข้าใจการใช้ชีวิตคู่ให้ลึกซึ้งเสียก่อน รวมไปถึงเรื่องราวต่างๆ ที่อยู่ในความคิดการปรุงแต่งของจินตนาการ หากเราไม่ได้เข้าใจเรื่องเหล่านี้อย่างแท้จริง ไม่ได้แยกแยะให้ชัดเจน จะนำมาสู่การปะปนผสมผสานกลายเป็นเหตุผลที่นำมาทำร้ายกัน  ซึ่งจะทำให้ชีวิตคู่ที่สวยงามกลับกลายเป็นสิ่งที่มืดมน กลายเป็นสิ่งที่ไม่อาจเข้าไปเกี่ยวข้องได้อีกต่อไป

หากเราให้ความคิด ค่านิยม ในแบบที่เราต้องการ ในแบบที่จินตนาการไว้ รวมถึงรูปแบบความคิดเก่าๆหรือจากประสบการณ์ทั้งหมดที่ผ่านเข้ามา เป็นพื้นฐานในการดำเนินชีวิตร่วมกัน คงจะกลายเป็นเรื่องที่จะทำให้สูญเสียแก่นแท้การใช้ชีวิตคู่ เพราะถ้าทั้งสองฝ่ายต่างใช้ความคิด กรอบแนวคิดต่างๆ ที่ถูกระดมใส่หัวมาตลอดก่อนเรื่องราวแห่งความสวยงามนี้จะเกิดขึ้น ผลที่ออกมาจะเป็นอย่างไร ก็คงหนีไม่พ้นปัญหามากมายที่จะโถมเข้าใส่ ทั้งเรื่องเก่าเรื่องใหม่ ทั้งการคาดการณ์จากปัญหาที่เกิดขึ้น จะถูกหยิบขึ้นมาเป็นเหตุผลเพื่อโต้เถียงกัน

สิ่งแรกที่เราควรทำความเข้าใจ คือ เราไม่สามารถใช้ความรู้สึกมานำทางชีวิตได้ทั้งหมด ความรู้สึกเป็นส่วนประกอบส่วนหนึ่งเท่านั้น บางคู่ที่แยกทางกันให้เหตุผลว่า ไม่มีความรู้สึกดีๆ ไม่มีความรู้สึกที่ดีเหมือนก่อน แต่ก่อนเคยรู้สึกอย่างไรจะให้รู้อย่างนั้นในปัจจุบัน หากเป็นเช่นนั้นคงเป็นการที่เราไม่ยอมรับความจริง  ลองนึกภาพง่ายๆ ครั้งแรกที่เราเคยจับมือกับคู่ของเรา เรารู้สึกอย่างไร เราอาจจะรู้สึกดี มีความสุขที่เปี่ยมล้น เรารู้สึกถึงการได้ครองคู่ เมื่อเวลาผ่านไปคุณได้จับมืออีกครั้ง คุณจะรู้สึกแบบเดียวกับวันแรกไหม แน่นอนว่าไม่ เพราะถ้าจะรู้สึกแบบเดียวกันคงเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้

นั่นเป็น แก่นแท้ของความรู้สึก คือ มันไม่เคยเหมือนเดิม มันเปลี่ยนแปลงตลอด แล้วเราจะให้สิ่งที่มันเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดมานำทางการใช้ชีวิตคู่ได้อย่างไร ถึงตัวอย่างที่ยกให้เห็นอาจเป็นเพียงเหตุการณ์ที่ไม่ได้ใช้ความรู้สึกอะไรมากนัก  แต่ความรู้สึกทุกความรู้สึกมาจากพื้นฐานเดียวกัน คือ มีสิ่งเร้าที่มากระทบสัมผัสการรับรู้ ผ่านเข้าสู่ภายในที่มีพื้นฐานของความรู้ต่างๆ  ผนวกกับการยึดถือยึดมั่นตัวตนทำให้เรามีความรู้สึกสุขหรือทุกข์ ดังนั้นจากความรู้สึกที่ดูยิ่งใหญ่หรือความรู้สึกเล็กๆน้อยๆ ก็ยังคงเป็นความรู้สึกที่มีพื้นฐานเดียวกัน มีแก่นแท้เดียวกัน

อีกเรื่องหนึ่งที่เราควรทำความเข้าใจ ในการดำเนินชีวิตคู่ คือ การไม่นำตัวเองเป็นที่ตั้งในการตัดสินใจเรื่องของคนสองคนหรือเมื่อปัญหาระหว่างการร่วมชีวิตเกิดขึ้น โดยให้คำว่า “ยอม” เป็นตัวนำทาง เมื่อปัญหาเกิดขึ้นซึ่งท้ายที่สุดแล้วไม่ว่าใครจะชนะหรือแพ้ ทั้งสองก็ยังอยู่ด้วยกันอยู่ดี

ด้วยเหตุผลแรกเริ่มที่เป็นตัวตั้งต้นให้ร่วมทางกัน การที่ฝ่ายหนึ่งต้องการอะไรบางอย่างตามใจตนเอง ให้อีกฝ่ายทำตาม สุดท้ายแล้วไม่เห็นจะมีอะไรดีขึ้นมาก็แค่ฝั่งชนะได้ตามความต้องการเท่านั้น ถ้ามีฝ่ายหนึ่ง “ยอม” เรื่องราวความขัดแย้งต่างๆ จะจบลง ไม่ว่าจะเหตุผลใด ปัญหาที่ใหญ่แค่ไหน นอกจากเรื่องความไม่ซื่อสัตย์ซึ่งเป็นพื้นฐานของการใช้ชีวิตคู่ เพราะคำว่าชีวิตคู่ หมายถึง การอยู่ร่วมกันของคนสองคนเท่านั้น 

อย่าลืมเหตุผลที่เราต้องการครองคู่กันเมื่อเรื่องราวนี้ได้เริ่มขึ้น เราต้องการมอบสิ่งดีๆ มอบความรู้สึกที่ดี ทำในสิ่งที่ให้อีกฝ่ายรู้สึกประทับใจ เรายอมให้ในสิ่งที่เป็นของเรา เรายอมลดความเป็นตัวตนของเราลงเพื่อให้สามารถเข้าถึงอีกฝ่ายได้  เรื่องราวทุกอย่างเริ่มต้นขึ้นด้วยคำว่า “ยอม” และยังคงดำเนินต่อไปตราบเท่าที่กาลเวลาจะนำพาคนทั้งสองไป ด้วยคำว่า “ยอม” เช่นเดียวกัน